Οι δύο μεγάλες οικογένειες των κουταλοπίρουνων ήταν ανάστατες. Ο Πιρούνιος και η Πιρουνία είχαν ερωτευτεί ερήμην τους. Αυτό ανέτρεπε όλα τα σχέδια των δύο τζακιών.

Ο Πιρούνιος από τη στιγμή της γέννησής του ήταν προορισμένος για το σερβίτσιο της εγγονής της κυρίας Γερβασίας και η Πιρουνία είχε ταχθεί στην προίκα της εγγονής του κυρίου Ιάκωβου.

Οι δύο οικογένειες αποφάσισαν να συναντηθούν για να βρούνε μια λύση.

«Τι προίκα δίνετε στην Πιρουνία;»

«Ένα κουτί βελούδινο κομπλέ και από μια εξάδα πιάτα πορσελάνης».

«Αηδίες! Αυτά μας τα δίνει έτσι κι αλλιώς η κυρία Γερβασία», απαντούσε απαξιωτικά η οικογένεια του νεαρού.

«Κι εσείς με τη σειρά σας τι προσφέρετε στην Πιρουνία μας;»

«Μα το παλικάρι μας. Αυτό δα έλειπε. Ολόκληρο Πιρούνιο παίρνει νέο, ωραίο, γυαλιστερό κι ασημένιο. Το πολύ να σας δώσουμε ένα Silvo άντε και μια βελούδινη πετσέτα για να την περιποίησή του».

Ο κύριος Κουτάλιος και ο κύριος Κουταλάκης, οι μπαμπάδες των δύο νέων, όρθωσαν το ανάστημά τους, έτοιμοι να αρχίσουν τις κουτουλιές. Αλλά και οι γυναίκες των δύο οικογενειών παραλίγο να ξεδοντιαστούν. Αδιέξοδο.

Το βράδυ ο Πιρούνιος έκλεψε την Πιρουνία. Πήγαν να μείνουν στο σπιτάκι του φύλακα. Εκείνος τους υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά. Πρώτη φορά στο τραπέζι του τα σερβίτσια θα έλαμπαν.