Αισθάνομαι τα πάντα όταν γράφω ποιήματα
αισθάνομαι τη Γη να περιστρέφεται γύρω από
τον εαυτό της τα κύματα που σκάνε στις ακτές

της Νέας Αγγλίας την άμπωτη του Ευβοϊκού
τα εφαρμοσμένα μαθηματικά την επιφάνεια της
γης που αναδιπλώνεται μετά τους σεισμούς και

τα τραντάγματα του πλανήτη όταν πέφτουν πάνω
του κομήτες νιώθω τα βλέμματα εκατομμυρίων
ανθρώπων τη φύση που αλλάζει εποχές όπως

αλλάζει φόρεμα η ντίβα αισθάνομαι τα χιλιάδες
φιλιά που έδωσα και τα χιλιάδες φιλιά που μου
έδωσαν αισθάνομαι το παραμιλητό του θανάτου

καθώς πλησιάζει τον ετοιμοθάνατο στο κρεβάτι
στην πολυθρόνα στο κάθισμα ενός αυτοκινήτου
αισθάνομαι την κίνηση στο Χρηματιστήριο στους

δρόμους αλλά και στους κεντρικούς αερολιμένες
της Ευρώπης είμαι παντού όταν γράφω ποιήματα
είμαι ταυτόχρονα σε όλες τις ηπείρους αλλά και

στη στρατόσφαιρα σε διαπλανητικούς γαλαξίες
σε καλύβες χωριών της Αφρικής του Αμαζονίου
της Παταγονίας των Ινουί του Κεμπέκ ακόμη και

στο κτήμα μου στην Τήνο είμαι πανταχού παρών
όχι ως άλλος Ιησούς of course αλλά ως άγνωστος
επισκέπτης τις Κυριακές νοσοκομείων σανατορίων

θεραπευτηρίων κέντρων αποκατάστασης συνομιλώ
με ασθενείς που δεν θυμούνται τίποτα δίνοντάς τους
ελπίδα ταξιδεύω παντού όταν γράφω ποιήματα είμαι

και εδώ και εκεί ακόμη και σε μέρη που δεν έχουν
υπάρξει είμαι στα μακρινά μονοπάτια που βγάζουν
σε εξώστες αυτογνωσίας αυτάρκειας γαλήνης νιώθω

υπέροχα όταν γράφω ποιήματα γι’ αυτό και γράφω
όσο πιο συχνά μπορώ. Αυτά είναι μερικά από τα
πράγματα που αισθάνομαι όταν γράφω ποιήματα

Είμαι ένας από εκείνους τους τυχερούς που η
κρίση τούς βγήκε σε καλό, με έχει συνεπάρει με
έχει συνταράξει, με έχει αναταράξει συθέμελα,

με κάνει και γράφω ακατάπαυστα ποιήματα
(αλλά και «ποιήματα») επί παντός επιστητού,
άλλοι έχουν τα χάλια τους και τίποτε δεν τους

εμπνέει, ένας φίλος μου συνομήλικος έχει τα
αρθριτικά του, εγώ έχω βρει τον μπελά του,
έρχονται διάφοροι και μου λένε ότι έχουν

κατάθλιψη, σοβαρά; τους ερωτώ δεν έχετε
κατάθλιψη είστε τεμπέληδες βαριόσαστε που
ζείτε γι’ αυτό μελαγχολείτε, μελαγχολία είναι

αυτό που έχετε και είναι καλό να έχετε λίγη
μελαγχολία, σας λέει ότι είστε άνθρωποι και
πονάτε, η κατάθλιψη είναι σοβαρή νόσος και

δεν αντέχεται αλλά εσείς κυκλοφορείτε τρώτε
πίνετε εργάζεστε συκοφαντείτε και γαμείτε,
άρα δεν έχετε κατάθλιψη, ναι, έχω κι εγώ τα

προβλήματά σας αλλά δεν τα διατυμπανίζω
δεν τα διαφημίζω δεν τα συζητώ με κανέναν
αφού αφορούν εμένα και μόνο εσάς οπότε

γιατί να μην τα περνώ καλά; η κρίση μού κάνει
καλό μιας και τροφοδοτεί τη μνήμη την κνήμη
αλλά & των ονείρων μου την πρύμη, δεν παίρνω

τίποτε στα σοβαρά αντιθέτως κάνω πλάκα και
σπάω πλάκα με όλους και με όλα και για όλα,
βλέπω την κρίση σαν ένα θερμό επεισόδιο που

κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί έρχονται ένα σωρό
φίλοι μου και με ρωτάνε πώς τα καταφέρνω τους
λέω δεν είναι τίποτα και δεν είναι κρίση αυτό που

ζείτε, η πραγματική κρίση δεν σας έχει αγγίξει
καν, κρίση περνάνε εκείνοι που δεν έχουν κάτι
να φάνε, που δεν έχουν πού να πάνε, με το κρύο

κρυώνουν και τα πόδια τους παγώνουν, δεν είπα
ότι είμαι ευτυχισμένος ή χαρούμενος ή κεφάτος
αλλά με την κρίση έχω κάνει ανακωχή και τα

πάω μια χαρά και περνάω υπέροχα, δόξα τω Θεώ
τίποτε δεν μου λείπει και κεντρική θέρμανση το
χειμώνα και κεντρική αύρα το καλοκαίρι, μπορεί

να μην πηγαίνω πια διακοπές αφού φροντίζω την
κατάκοιτη γυναίκα μου αλλά δεν μου λείπουν πάω
κανένα μπάνιο με τον φίλο μου τον Κωνσταντίνο

Βάρκιζα Γλυφάδα Βούλα Μάτι τρώμε κανένα
καλαμάρι ψητό και περνάμε όμορφα συζητώντας
για τούτο ή για κείνο όχι σπουδαία πράγματα όχι

μεταφυσικές αρλούμπες ούτε διακανονισμό της
παγκόσμιας τάξης, τα βράδια κάτι από δω κάτι
από κει λίγο από τούτο λίγο από κείνο, βιβλία

εφημερίδες περιοδικά λίγη τηλεόραση αρκετή
μουσική τα λέω με το Νάνο πότε πότε απίθανος
ο Νάνος είναι σχεδόν 98 ετών και δεν το βάζει

κάτω είναι κολλημένος στο Face Book με ένα
σωρό αναρτήσεις και είναι ν’ απορεί κανείς πού
τις ξεχώνει, μου φαίνεται έχει σκαρφαλώσει σε

ένα σύννεφο μας κοιτά όλους αφ’ υψηλού και το
διασκεδάζει, χτες κάθισα κι έκανα ανάλυση του
εαυτού μου και αποφάσισα ότι τελικά τα πάντα

είναι σχετικά και ο λόγος που περνάω καλά και
τα πάω μια χαρά με την κρίση είναι γιατί υπάρχει
στωικότητα, φαίνεται αυτό είναι κληρονομικό και

το πήρα απ’ τη μάνα μου τη μακαρίτισσα την κυρά
διακόνισσα, το παν είναι να μη μεμψιμοιρείς να μην
αφήνεις τη αυτιστική σου τάση να σε παραδέρνει να

μην παρασέρνεσαι απ’ τις αδυναμίες του εαυτούλη
σου, να βάζεις στο νου σου τον άλλο και το καλό και
στο τέλος να δεις πως θα σου ’ρθει κάνα ποίημα καλό