Φυλλορροή

Η ποίησή μου για σένα μοιάζει
μ’ ένα κομπόδεμα του ανέμου
από πλατανόφυλλα,
Χαρτιά μυθιστορήματα που μ’ έβγαλαν στην άκρη
Μοιάζει με χρώματα σε αδιέξοδο,
μ’ ένα τραγούδι που ξεμάκρυνε
παίρνοντας με το μέρος του όλα τα κλαδιά

Η ποίησή μου για σένα ώρες-ώρες
μοιάζει με το δέντρο εκείνο
που σ’ ένα φύσημα του αέρα
έχασε μονομιάς
όλα τα φιλιά του.

Σε δύο χρόνους

Αυτό το ποίημα αρχίζει τη στιγμή
που το κύμα διαμελίζει τη θάλασσα
τη στιγμή εκείνη που
διαθλάσεις ενός απογεύματος
τέμνονται στο κέντρο
αυτού που υπήρξα

Δίπλα στο λαχάνιασμα της θάλασσας
σε τούτη την άμμο
θέλω σ’ ένα κύκλο να κλείσω
την άθικτη ζωή.

Κορμοί από δέντρα κι απολιθώματα
επιπλέουν με μια κίνηση λεπτή
σαν πεπρωμένο˙
[Αυτή η υπόγεια συνέχεια των γεγονότων
έχει το μίσχο ενός νούφαρου]
Λίγο πιο πέρα ανοίγει η καταπακτή ονείρων κι εξεγέρσεων

Γράφω
κι ας αστράφτει ακόμη μέσα μου η θύελλα που δεν πραγμάτωσα.

Να επιστρέφεις

είναι μια πράξη σύνθετη. Είναι να εισβάλλεις με πάταγο σ’ ένα στερέωμα
ομορφιάς, ταπεινός μαζί με το μηδενικό της διαδρομής σου. Είναι να
κλείνεις τη μορφή του πελάγους σ’ ένα άφθαρτο δείλι. Να κυριεύεσαι από
την τρυφερότητα της ύλης. Να ξαναβρίσκεις το περιβόλι που φοράει
καρφίτσα τον ήλιο και τις λεμονιές ανήξερες όπως και τότε. Ν’
αναγνωρίζεις πού συναθροίζονται τα όνειρα με τη βροχή και πώς
περπατούν γύρω σου τόσα λουλούδια μες στο καταχείμωνο.

Ο γυρισμός είναι μια πράξη φωτοσύνθεσης.
Πίσω απ’ την πόρτα τα βήματα σου ανθίζουν.

Δεν υπάρχει τίποτα να γράψω

Ένα κενό εισβάλλει στα χαρτιά
στις ώρες, στο δωμάτιο
Αυτό το χαρτόδετο τίποτε
κλείνεται μέσα μου
μες στο ονειροσκόταδο φεγγίζει

Τα χέρια μου, κοίτες πραγμάτων
που στέρεψαν
Πόσο μελάνι χρειάζεται
να επουλώσει το τραύμα της λέξης
και πόση καταιγίδα να σημαδέψει
ένα κίτρινο φύλλο;
Κι όμως πάει καιρός που παραφύλαγα
πίσω από την κουρτίνα του φθινοπώρου
να δω
μια γροθιά στον ορίζοντα
ή την ανταμοιβή του λευκού
πίσω από τους ώμους της μέρας

Κάποτε είχα στις τσέπες κρησφύγετα φωτός
Κάθε άγγιγμα χαρτιού άφηνε μιαν υπόσχεση κήπου.