Κορόμηλα

Αγαπητή Agatha,
δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά μου που βρίσκομαι στη Βυζίτσα, στο βουνό των Κενταύρων. Ο ξενώνας μας είναι μια όαση κι όλα θα ’ταν υπέροχα αν δε συγκατοικούσα μ’ ένα τσούρμο από περίεργους παραθεριστές.
Μια εκνευριστική οικογένεια Γάλλων από το Παρίσι -ευτυχώς χωρίς τον μπαμπά- δε μας αφήνει σε ησυχία. Η γυναίκα συνεχώς γκρινιάζει, μ’ εκείνη την απαίσια προφορά της, ότι τα μπριός έχουν υπερβολικό βούτυρο, τα κρουασάν είναι μόνο au chocolat, τα φαγητά πικάντικα και λιπαρά. Και να πεις ότι είναι παχιά; Κάθε άλλο. Κι όλο μιλάει, μιλάει και ζουζουνίζει σαν τη μέλισσα, ζαλίζοντάς μας απ’ το πρωί, χωρίς να κάνει ούτε μια παρατήρηση στα τρία τερατάκια της, που μας τρελαίνουν όλους με τη φασαρία και τις ζαβολιές τους, κυρίως, τους δυο νεαρούς Σκανδιναβούς.
Πανύψηλοι, αγαλματένιοι, αλλά τόσο ψυχροί. Βέβαια, δεν μπορώ να τους ψυχολογήσω σε βάθος, δυο καλημέρες έχουμε ανταλλάξει μόνο παίρνοντας το πρωινό μας. Αποσύρονται στο μαρμάρινο τραπεζάκι κάτω από την κορομηλιά και συζητούν ψιθυριστά μόνοι τους. Ψιθυριστά; Τι θέλουν να κρύψουν; Είναι άξιο απορίας, αφού κανείς μας δε μιλά σκανδιναβικά. Γύρω στις δώδεκα εξαφανίζονται, μάλλον στο δάσος ή στην παραλία του Αγιάννη, γιατί σήμερα που τους είδα είχαν πάρει χρώμα. Με προσκάλεσαν μάλιστα σε σκανδιναβικό δείπνο. Να ’ναι άραγε ζευγάρι; Θα πλευρίσω την ξενοδόχο να μου αποκαλύψει αν μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι κι αν η καθαρίστρια είδε τίποτα περίεργο στα σκουπίδια τους. Η ιδιότητά μου δε μ’ εγκαταλείπει απ’ ό,τι βλέπεις. Προσπαθώ να μαζέψω από παντού στοιχεία για το νέο μου αστυνομικό μυθιστόρημα. Οι πηγές μου μού αποκάλυψαν ότι το φετινό Νόμπελ, μετά από την περσινή παταγώδη αποτυχία της Σουηδικής Ακαδημίας, θα δοθεί σε συγγραφέα μυστηρίου. Γι’ αυτό πρέπει να σ’ αφήσω τώρα και να επιστρέψω πάραυτα στο νέο μου έργο: Ο θάνατος θα ’ρθει και θα ’χει τα μάτια σου.

Πολλά φιλιά στον Hercule.
Δικός σου
Manuel Vlázquez Montalbán

Υ.Γ. Ευτυχώς, μου φτιάχνει κάπως τη διάθεση μια φινετσάτη Ρωσίδα καλλονή, με λευκό δέρμα, μάτια lapis lazuli, περήφανη σαν άτι της στέπας. Πόσο ρομαντικός γίνομαι ώρες-ώρες. Είναι τόσο καλλιεργημένη και με τρελαίνει ο τρόπος που μιλά ισπανικά με τη ρώσικη προφορά της. Δε χορταίνω να την ακούω και να την βλέπω. Περνάμε το απόγευμα μαζί. Συχνά μέχρι πολύ αργά το βράδυ.

_________

Ακτινίδια

Αγαπητή Patricia,
νομίζω ότι ο Φρεντερίκ με μισεί, αφού με εξόρισε με τα παιδιά σ’ αυτήν την απαράδεκτη πανσιόν στη μέση του πουθενά. Περνώ απαίσια, απαίσια, απαίσια και εκνευριστικά βαρετά. Δεν υπάρχει ούτε ένα αξιοπρεπές μπιστρό, μια στοιχειώδης μπρασερί, ένα γκουρμέ ρεστοράν. Τίποτα. Μόνο ένα μικρό μπακαλικάκι. Από κει προχθές το πρωί αγόρασα ένα κουτί Régilait σε σκόνη με χαμηλά λιπαρά, που άρχισε ν’ αφρίζει όταν έριξα βραστό νερό στην κούπα. Κόντεψα να λιποθυμήσω από τις αναθυμιάσεις. Σκέτο δηλητήριο. Πώς να διαβάσω τις οδηγίες γραμμένες σε μιαν ακατανόητη γλώσσα; Πού να φανταστώ ότι δεν ήταν γάλα, αλλά σκόνη πλυσίματος για τα ρούχα; Τι να την κάνω τώρα; Τι ρούχα να πλύνω που είμαι δυο μέρες με το ίδιο φόρεμα; Δε μου κάνει τίποτα. Έχω πάρει τρία ολόκληρα κιλά μ’ αυτό το άχρηστο φαΐ -και να φανταστείς χωρίς να τρώω το αισχρό πρωινό. Έψαξα να βρω μπουτίκ, αλλά οι χωρικοί που ρώτησα με κοιτούσαν σαν τρελή, λες κι έψαχνα παγάκια στην έρημο Σαχάρα.
Μα και οι ένοικοι της πανσιόν είναι αφόρητα πληκτικοί. Ένας ευτραφής κύριος, λατινικής καταγωγής, περνά ολόκληρη τη μέρα του καθισμένος στη φερφορζέ πολυθρόνα κάτω από την ακτινιδιά. Όταν δεν τρώει γράφει κι όταν δε γράφει τρώει. Το σημειωματάριό του είναι εξίσου παχουλό μ’ αυτόν.
Δυο βόρειοι νεαροί είναι υπερβολικά πολικοί για τα γούστα μου. Αν και ο ψηλότερος εκ των δύο με ρώτησε σε ποια αντιρυτιδική οφείλεται το αλαβάστρινο νεανικό δέρμα μου. Συγκρατημένο φλερτ θα το χαρακτήριζα. Ο δεύτερος δε μου φάνηκε και πολύ φανατικός άνδρας. Του αρέσει να μαγειρεύει. Μας κάλεσε σε σκανδιναβικό δείπνο τη βραδιά της αναχώρησής τους.
Τα παιδιά τσιρίζουν διαρκώς. Τι να κάνουν κι αυτά χωρίς τάμπλετ; Σπανίως υπάρχει ίντερνετ ή σύνδεση κινητής τηλεφωνίας. Γι’ αυτό καταφεύγω στην αλληλογραφία. Ήθελα να μιλήσω με κάποιον. Με όσα συμβαίνουν, θα έσκαγα αν έμενα σιωπηλή.

Φιλιά
Zaza Frédéric Mounier

Υ.Γ. Μα ξέχασα το πιο σημαντικό. Να σου πω για τη νέα μου φίλη. Μια κάπως άχαρη, άχρωμη, βαρετή, συνεσταλμένη, αλλά πολύ ευγενική Ρωσίδα. Την βλέπω να με παρατηρεί όλο λατρεία —  φιλική πάντα. Έχει βρει σε μένα ένα ιδανικό πρότυπο, μιαν αδελφή ψυχή. Συχνά πηγαίνουμε μακρινούς περιπάτους στο δάσος ανοίγοντας την καρδιά μας η μία στην άλλη. Τελικά, δεν είναι τόσο απαίσια στη Βυζίτσα. Mais non. Pas du tout.

_________

Σαμπούκο

Αγαπητή Yelena,
η πανσιόν με τη φιλική Ελληνίδα ιδιοκτήτρια είναι το μόνο ευχάριστο σ’ αυτό το ταξίδι. Όλα τ’ άλλα είναι ανυπόφορα — ή τουλάχιστον, όλα ήταν ανυπόφορα στην αρχή. Δεν απολάμβανα, δεν έβλεπα τίποτα γύρω μου. Ήμουν προσηλωμένη στον στόχο μου, στη Ζαζά. Ήθελα να την πνίξω με τα χέρια μου κάθε φορά που την συναντούσα στην αυλή. Μια μέρα στην κουζίνα άρπαξα το πρώτο μαχαίρι που βρήκα στον πάγκο και περίμενα να σκύψει στο ψυγείο για να την μαχαιρώσω πισώπλατα, αλλά τελευταία στιγμή το μετάνιωσα. Το μαχαίρι δεν έκοβε ούτε ψωμί. Τσάμπα θα ’μπαινα στη φυλακή. Η Σάντα Ματρόνα με έσωσε.
Μετά αποφάσισα να την παρασύρω στο δασάκι, αλλά όλο βρίσκαμε μπροστά ή πίσω μας τους δυο Σκανδιναβούς —πάντα σκυμμένους— ή την Ειρήνη, που μάζευε σαμπούκο για τη μαρμελάδα του πρωινού. Στο τέλος, όμως παραιτήθηκα. Δεν αξίζει τον κόπο. Είναι ανόητη και γκρινιάρα. Είμαι σίγουρη ότι δε σημαίνει τίποτα για τον Φρεντερίκ. Στο τέλος θα την παρατήσει μόνος του. Άσε που αν την καθαρίσω, θα πρέπει μετά να ζήσω με τα ανυπόφορα, φασαριόζικα παιδιά του. Ήδη αμφιβάλλω για τον άντρα που ερωτεύτηκα. Το πάθος μου φυλλορροεί.
Εξάλλου, έχω αρχίσει να νιώθω κάτι για τον Μανουέλ, έναν καταπληκτικό Ίβηρα συγγραφέα. Δε χορταίνω την παρέα και το βιτριολικό χιούμορ του. Περνάμε μαζί πολλά απογεύματα. Συχνά μας παίρνουν μεσάνυχτα. Θέλει να μάθει τα πάντα για μένα, την ιστορία μου, τη χώρα μου. Κρέμεται απ’ τα χείλη μου. Σημειώνει κάθε τι που λέω. Είμαι σίγουρη ότι στο επόμενο βιβλίο του η πρωταγωνίστρια θα είναι Ρωσίδα. Θα γίνω ηρωίδα. Μια δεύτερη Άννα Καρένινα. 

Δική σου
Oksanna Karenina, ουπς, Goumiliova

Υ.Γ. Ήδη ονειρεύομαι την κοινή μας ζωή στις παραλίες της Ίμπιζα.

_________

Amanita muscaria

Αγαπητέ Jojo Nesbø,
όλα βαίνουν καλώς. Έχουμε μαζέψει αρκετά. Χτες βράδυ, με πρόφαση το σκανδιναβικό δείπνο, κλειδωθήκαμε στην κουζίνα και γεμίσαμε δώδεκα βάζα μαρμελάδα, ενώ βάλαμε βρασμένο πολτό στην αντιρυτιδική της Ζαζάς. Δεν ήμασταν βέβαιοι ότι θα δοκιμάσει τα φαγητά μας. Είναι σε αυστηρή δίαιτα. Με την κρέμα θα έχουμε σίγουρα αποτελέσματα. Τα παιδιά τρελαίνονται για σορμπέ με γεύση μάνγκο. Εκεί θα βάλουμε το μίγμα. Με την Ειρήνη, την ξενοδόχο, δε θα υπάρξει κανένα πρόβλημα. Μας είπε ότι τρελαίνεται για μανιτάρια. Η μόνη που λυπόμαστε είναι η Οκσάννα, αλλά τι να κάνουμε; Παράπλευρη απώλεια.
Ο πρώτος που θα τα κακαρώσει είναι ο Καταλανός. Είναι τόσο λαίμαργος που πρέπει να τον θεωρείς ήδη ξεγραμμένο. Ο θάνατος θα ’ρθει και θα ’χει τα μάτια σου. Θα είσαι αδιαμφισβήτητα ο κορυφαίος αστυνομικός συγγραφέας παγκοσμίως. Το Νόμπελ το έχεις ήδη στη βιβλιοθήκη σου.

Οι πιστοί σου αναγνώστες
Per Nyquist & Lars Bang Bang Olufsen

Υ.Γ. Περιμένουμε την απόδειξη κατάθεσης του συμφωνηθέντος ποσού στην BNP Paribas Bogota και το δείπνο θα σερβιριστεί πάραυτα. Κωδικός: Amanita muscaria. Όπως το δηλητηριώδες μανιτάρι χωρίς ίχνη. Ενδημικό του βουνού των Κενταύρων. Μ’ αυτό εξολόθρευσε τον Ηρακλή η Διηάνειρα. Επιτυχία εξασφαλισμένη.

Σημείωση:
Ο θάνατος θα ’ρθει και θα ’χει τα μάτια σου. Ποιητική συλλογή του Cesare Pavese.