Με δακρύων μορφή
η δική μου Νέμεσις.
Με ενοχών χέρια λερά
βαστά κιτάπια
με αντίγραφα επιθυμιών ορφανεμένων
αποσχισμένων όρκων και λόγων μάταιων.
Σάπια τα δόντια της
από υποσχέσεις ανείπωτες.
Σκεβρωμένα τα γέρικά της πόδια
από χρόνια ακινησία
από της δειλίας τη δουλεία,
από το ολίγον της ύπαρξης.
Ελεεινά κουρέλια τα ρούχα της,
το ένδυμά μου το καθημερινό
της διττής ζωής μου
και της υποκρισίας μου.

Φωτίζει η θαμπάδα του αγνώστου ακόμη πρωινού
σκιές που ακόμη κοιμούνται,
λόγια που νωχελικά στον ουρανίσκο καρτερούν
μελλούμενες μάχες.
Μικρή αναβολή
στην άφιξη του αναπόφευκτου
επιτρέπουν τα κλειστά ακόμη βλέφαρα.
Ψευδαίσθηση κυριαρχίας.
Λυτρωτική η πρόσκαιρη ασάφεια !
Αμεταχείριστα τα όνειρα
δραπετεύουν βιαστικά
ενώ η στιγμή αναρωτιέται στάσιμη.

Αυτά τα ελάχιστα τρίμματα των ακριβών δευτερολέπτων
η μόνη ευκαιρία σου,
μικρέ ταξιδευτή,
παρακμασμένε Προμηθέα,
η μόνη ευκαιρία σου,
η παύση τούτη η λιγόστιγμη!

Τώρα,
το ανεκπλήρωτο παίρνει μεγαλόπρεπα τη θέση του
στο κέντρο του μικρού σου σύμπαντος.