Χαθήκαμε
στα έγκατα της πόλης, ώρες
γυρίζαμε στο Ιστορικό της Κέντρο, είχαμε δει
καλά την πινακίδα μπαίνοντας

ώρες βαδίζοντας σ᾿ ατέλειωτα
στενά, ξεδίπλωνε
ο καθένας μας τις ταλαιπωρημένες
γνώσεις του από την όντως
μακραίωνη ιστορία
τούτης της πόλης, λεπτομέρειες
για μεγαλεία και τραγωδίες, όλα αυτά
της Ιστορίας τα αγαπημένα, η νύχτα
προχωρούσε, ανύποπτοι αφηνόμασταν
στο βάθεμά της, ζούσαμε
σ᾿ άλλες εποχές, γνωστά,
μαρτυρημένα μα κι αβέβαια
παμπάλαια περιστατικά, είχαν συγκλονίσει
την πόλη, ίσως τη χώρα
ολόκληρη, μετείχαμε,
παίρναμε ρόλους, ανταμώναμε
πρόσωπα παρελθόντα, ανοίγαμε
κουβέντα, όταν
κάποιος λες αφυπνίστηκε, είναι ώρα
πια να μαζευόμαστε, σαν από ξένο
κόσμο ακούστηκε η φωνή του

κανείς δεν συγκατένευσε, κανείς
δεν αποκρίθηκε, αργά
πολύ για επιστροφή, είχαμε περάσει
στο μυθικό κέντρο της πόλης
ανύποπτοι ασφαλώς, καμιά
δεν έστεκε, καμιά
δεν ειδοποιούσε πινακίδα, συνεχίσαμε
στα δαιδαλώδη της στενά να καταθέτουμε
τις ταλαιπωρημένες γνώσεις μας μαζί
μ᾿ όσα καινούργια εκόμιζε
η φαντασία του καθενός μας, συνεχίσαμε
παλιούς γνωστούς από βιβλία
και διηγήσεις ν᾿ ανταμώνουμε
να πιάνουμε κουβέντα

βρισκόμαστε ακόμη με τους φίλους
έστω αριά και πού, έστω τυχαία
βλεπόμαστε, μα έχουν περάσει
χρόνια, πια κανείς μας δεν θυμάται
πώς τέλειωσε αυτή η περιπέτεια.