Ο κόσμος των ανθρώπων

Γράφω μέσ’ από τον κόσμο των ανθρώπων
υπάρχουν πολλοί άλλοι κόσμοι
δεν τους γνωρίζω.

Δεν ξέρω τίποτε για τη σκοτεινή ύλη
ούτε για την ουράνια
κάτι νομίζω έχω ακούσει απ’ τους ψίθυρους
του κόσμου της γης και των ζώων
αλλά ούτε τις φωνές των μυγών ούτε των τρωκτικών
κατάφερα να ερμηνεύσω
η λάμψη του νερού που άπληστα σαγήνευε
εξαφανίστηκε
πριν καν προλάβω να στρίψω το κεφάλι.

Σίγουρα εντείνονται οι φήμες
αλλά δεν ήμουν εκεί.

Από το άγνωστο ήρθα
θέση μου δόθηκε στον κόσμο των ανθρώπων
όλο και πιο αμείλικτο τον νιώθω
αλλά μόνο αυτόν έχω
δεν έχω κάποιον άλλον όπου μπορώ να ζω.

Γιατί στέκει ο ερωδιός τόσο ασφαλής

Γιατί στέκει ο ερωδιός τόσο ασφαλής στο βάθρο της ποίησης
και η κουρούνα τόσο προσεκτικά
μπροστά απ’ την παγίδα στον σκουπιδότοπο;

Επειδή ο ερωδιός έχει αρωματικό μπλε στο φτερό
και πετά όπως οι βασιλιάδες
μετά το ψάρεμα σε ήρεμα νερά
η κουρούνα πιο πολυπληθής
προχωρά ραμφίζοντας ανάμεσα στα πτώματα.

Είδα και τα δύο πουλιά από κοντά
όταν τίναζαν παρόμοια τον λαιμό τους και κατάπιναν
ο ερωδιός κάπως πιο φιδίσια απ’ την κουρούνα
που όταν πετά τρομαγμένη χάνει συχνά τη λεία της.

Βέβαια μου αρέσετε και τα δυο
βέβαια θα πάμε μαζί στον θάνατο
όπου ελπίζω παύει κάθε διαβάθμιση
και η ποίηση χάνεται τελικά στον άνεμο.

Κατακαλόκαιρο

Ένα γεράκι με φτερά γερμένα πίσω
καταδύεται στο πράσινο
και αναδύεται με βαριά λεία.

Μια κραυγή ακούγεται
μια κραυγή χάνεται.

Τα δάση είναι ίδια, οι μέρες είναι ίδιες
οι πόλεις είναι σχεδόν άδειες.