Τροίες...

κρεμασμένα σώματα
τα τείχη... γκρεμισμένα
σε αιθάλες μέσα υαλοειδούς υγρού

... αχνοφαίνονται

ως κελύφη δούρειων ίππων.

Κενές
και νοτισμένες από Ιθάκες,

ραβδιόσχημες, καθώς
ακολουθούν πορείες νεφελών,

επιχρωματισμένες από ραγοειδείς χιτώνες

... αχνοχάνονται

σαν ταξίδια ανεπίστρεπτα μιας διαρκούς αναμόχλευσης.

Μακρινές,
τυρβώδεις,
εστίες ξένες,
ατμισμένα είδωλα, μελάγχροα,

[... ως να ήταν η ύπαρξή τους μιας, κάποιας, αφορμής μετείκασμα]

αγκυροβολημένες σε κωνία ωχράς κηλίδας,

συσπώνται στ' ακτινωτά τους σώματα,
γιομάτες θυμό για την όποια τους χάλαση,

για όλες όσες απ' αυτές στάθηκαν,
για όλες όσες από εκείνες χάθηκαν
στα πακέτα μέσα της μνήμης και γίνηκαν
στοίβες λίθων, σαν από Μέδουσας βλέμμα
διαρρηγμένες… πλέον,
σε χώρου κενό.

Πόσοι σαν ήρωες,
πόσοι σαν Τρώες,
τυφλοί τα τ΄ ώτα και τω στόματι,
την αιτία τους είδαν κι αισθάνθηκαν
νεκροί;

Τροίες...

Φωτοσκιάσματα νευρικών απολήξεων,
νιτρώδεις,

σαν από νιτροζαμίνες...

γνωρίζουν πλέον καλά,
πότε
και πως πρέπει
μια άλωση να ετοιμάσουν.