^{——————
ΜΙΚΡΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΑΚΡΟΑΣΗΣ
——————}

—Το στήθος μου βράζει, γιατρέ.
—Γδυθείτε να σας ακροαστώ.

*

Ερ.: Μπορούμε να μιλήσουμε για τη μουσική;
Απ.: Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τη μουσική.

Σονάτα op. 1 αρ. 12 σε ρε ελάσσονα, RV 63

(1705, Παραλλαγές στο «La Follia». Του Αντόνιο Βιβάλντι)

Όταν κάτι είναι οριστικά ωραίο, δεν μπορούμε να το βελτιώσουμε.  Το ωραίο είναι ακριβώς αυτό – το απαγορευμένο όριο που δεν μπορείς να υπερβείς για να περάσεις στην άλλη όχθη όπου εσένα, τον απελπισμένο πρόσφυγα της ανέχειας που αρχίζει με Άλφα όπως και η Ασχήμια και η Ανάγκη και η Ανάσα, περιμένει να τον συναντήσει η γη της επαγγελίας. Το ωραίο είναι η γη της επαγγελίας. Όχι με τη λογική του χώρου, αλλά με την κατάργησή του. Το ωραίο είναι η παραδείσια άρση του κάδρου της εικόνας, η εκτίναξή της στο καθολικό άπειρο μιας παιδικής ηλικίας εδεμικής πλησμονής και απόλυτης αναρχικής ιεραρχίας – η γριά κουκουβάγια γεμίζει τον ορίζοντα και τα τεράστια μάτια της είναι δυο γιγάντια φεγγάρια που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα λάμψης που διεξάγεται αδιάκοπα εικοσιτέσσερες ώρες στο παιδικό βλέμμα. Τα φτερά της ο ύπνος που αποφάσισε να πετάξει εισάγοντας το ρυθμό στην απόλυτη ακινησία ενός ονειρικού συνεχούς. Η μεγάλη καρακάξα ο ασπρόμαυρος θρίαμβος της άγνωστης γαλανόμαυρης ώρας που πηγαινοέρχεται στο έρημο προαύλιο του σχολείου. Αποφάσισε να χαρίσει στο ουράνιο μπλε το σιρίτι των φτερών της. Αλλάζει βήμα και πλησιάζει ερευνητικά τον μεγάλο κάδο των σκουπιδιών. Αλλάζει γνώμη και αρχίζει μια τελετουργική δοκιμή άγνωστων χορών. Ένα σμάρι παιδιών που χυμάει έξαφνα απελευθερωμένο πηδώντας από πόρτες και παράθυρα υποδέχεται κάθε της χορευτική φιγούρα με αλαλαγμούς.

Με τη λογική της βελτίωσης, η παραλλαγή του ωραίου είναι αδύνατη σε κάθε μορφή έκφρασης.

Τούτο το θέμα οχυρώθηκε πίσω από το έκπαγλο μέλλον του – αδύνατον να το διακρίνω.