Παλιομοδίτικο το πανωφόρι μου
τριμμένοι οι αγκώνες
έτοιμες να ξεφτίσουν οι άκρες των μανικιών.
Ο γιακάς, που σήκωνα για τον βοριά,
κι αυτός φθαρμένος
κι η φόδρα με τα μυστικά μου ξηλωμένη.
Τα κουμπιά, όλα σχεδόν, στη θέση τους.
Στις τσέπες χνούδια, ψίχουλα,
το νόμισμα για τον Βαρκάρη…
Στο πέτο
η παλιά γαρδένια
μοσχοβολάει ακόμη.

Στην πιο ψηλή κορφή
η πιο βαθιά κραυγή.
Σείονται τα διάσελα
φαράγγια και σπηλιές.
Σκορπίζουν τα πουλιά
κρύβονται τα φίδια
αδειάζουνε οι θρόνοι των θεών
οι γαλαξίες ξεκαρφώνονται.
Και δεν ακούει κανείς.
Κανένας δεν ακούει.
Όλη μόνη η κραυγή
μες στο ξάστερο σύμπαν.