^{στον Δημήτρη Κόκκινο}

Πώς το είχες πει, καλέ μου Ιγνάτη,
Η ψυχή του Αχιλλέα μοιάζει με το μονάκριβό του δόρυ;
Τα βέλη του Πάρη έχουν κάτι από την δειλή του ωραιοπάθεια;
Το δαιμόνιο του κάθε Ούτινος ες αεί θα πελεκάει
έναν αθόρυβο Δούρειο Ίππο;

Τι θα ‘λεγες, συλλογίζομαι,

για τον γοργοπόδαρο καιρό σου;

Η ψυχή του ανθρώπου του
πότε
πιο βαθιά σαρκώθηκε,
πιο ανάγλυφα,
πιο σταθερά,
στις ναπάλμ
ή στην υδρογονόβομβα;

Στην πενικιλίνη
ή στα τεστ «Παπ»;

Στο μανιτάρι της Χιροσίμα,
ή στης Γκερνίκα τον φλεγόμενο καμβά;

Τι θα ’λεγες, Τρελέ μου;

Και για την εποχή μας;
Ποιος ο πιο διαυγής της
ομιλητικός καθρέφτης;

Το δυάρι του γεράκου
–σαλονοτραπεζαρία, καμπινές, κρεβάτι–
όπου έθαψε τον κάποτε ονειροπόλο εαυτό του
                για την πάση θυσία επιβίωση του;

Θα έλεγες,
τάχα
οι αμνήμονες ψηφιακοί μας κλώνοι;

Ή το κλουβάκι εκείνου του μωρού
που αγνοεί πρόσθιο και μακάριο
σε τι κόσμο γοργά θα μεγαλώσει;

Κεράσι στο μέτωπο της νύχτας
ήταν το τελευταίο μας φιλί
κεράσι και άγρια μέντα
θεριεύοντας κάθε αυλακιά
του υγρού μας ουρανίσκου

κεράσι και άγρια μέντα

Πλαγιάζουμε τώρα
μέσα στον κήπο που κεντήσαμε από νωρίς
ξεκλέβοντας όσες αχτίδες
ο ήλιος του μεσημεριού
η ήπια χλόη του νοτιά
και τα αδιάκοπα κελαηδίσματα των πουλιών
        χτένισαν στην ξυπολησιά μας

Πλαγιάζουμε τώρα
προσκαλώντας την Νύχτα
                να ψιχαλίσει
μες το μελλογέννητο όνειρό μας
εκείνο το όνειρο που ορθώσαμε πρώτα στον ξύπνιο
                γυμνοί και διψασμένοι
στον ιδρώτα και απ’ το καμίνι του οργασμού
καψαλισμένοι

Κλείνουν τα βλέφαρα,
κλείνουν,
        κλείνουν,
για να τυλιχτούμε στο ίσο
αυτής της μουσικής
                που δεν έχει την ανάγκη
                όσο και την νοθεία των λέξεων

αυτής της μουσικής
                που αδιαφορεί για την πάσης φύσεως φθορά
και απέναντι απ’ την μασκοφορεμένη πορνεία
που γεννά η ματαιότητα
                υπομειδιά σαν ιβίσκος

Παραμύθια σκεφτήκαμε να πούμε
–για το κοριτσάκι με το κόκκινο ή το μωβ σκουφί
για το αγόρι με την ξύλινη ή την πορσελάνινη μύτη–
μα να που δεν σπιτωθήκαμε
                παρά μόνο τις αλήθειες

Κλείνουν τα βλέφαρα,
αγάπη μου και αγάπη μου
κλείνουν τα βλέφαρα, 
κλείνουν
                κλείνουν