Ο Φρειδερίκος Νίτσε
στην Piazza Carlo Alberto του Τορίνο
πήρε αγκαλιά ένα άλογο
άγρια μαστιγωμένο κι έκλαψε
μέχρι που γύρω του όλα γίναν θάλασσα
κι ο ίδιος παρεκκλήσι
σ’ ακατοίκητο νησί

στα έσχατα του κόσμου λένε
όταν οι θάλασσες θα ’χουν στερέψει
το άλογο θα φτάσει εκεί
αδέσποτο
σημαδεμένο απ’ τις παλιές βιτσιές
θα προσπαθήσει να τρυπώσει απ’ την πορτούλα
δε θα μπορεί
και κλαίγοντας μ’ επίγνωση
θα φτιάξει απ’ την αρχή
τη μοναξιά.

Τα αφανή
χέρια των αγαλμάτων,
τα δυο της Νίκης το ένα του Ερμή
τα δυο της Αφροδίτης και λοιπά
δε χάθηκαν:
κομμένα από τους ώμους
ζουν όλα σ’ έναν απολιθωμένο τόπο
έγιναν σάρκα, λυγίζουν πια τα δάχτυλα
και τον αγκώνα
περιπλανιούνται με παλάμες άδειες
και δε θυμούνται την ακίνητη ζωή τους

τα αφανή
σάρκινα χέρια δε γερνούν
είναι άφθαρτα κι αθάνατα
κι όταν επιθυμούν
έρωτα ή γνώση αγγίζονται
ή αγγίζουν πέτρες αντιστοίχως

όμως η αφή δε φτάνει.
αγκαλιά χάρτινη παλιά.
δυο μάλλον άγνωστοι εμείς

σε μια φωτογραφία.
από τα τέσσερά μας χέρια
δυο δε φαίνονται.