Μην φανταστείς πως ήταν εύκολο
να σπαταλιόμαστε, Οδυσσέα,
στα κάστρα και τις πολεμίστρες
και στα σκοτάδια
να μαντεύουμε τις φρυκτωρίες.
Και με το φως της μέρας πάλι,
ν’ αναζητούμε το λευκό πανί
ή το πλωτό σου σάβανο
στο σκουριασμένο πέλαγος.

Κι άλλες βραδιές
ν’ αφουγκραζόμαστε
τα βήματα της Πηνελόπης: τοκ, τοκ,
το βογκητό του αργαλειού της: τακ, τακ
και το ανατρίχιασμα του στημονιού,
καθώς το ξήλωνε κρυφά
η ξεροκέφαλη γυναίκα
τον θάνατό μας εξυφαίνοντας.

Ήτανε βαρετό να μένουμε άπραγοι
στα μαρμαρένια σου παλάτια,
απ’ το να ξανοιχτούμε στο Ιόνιο.
Όμως δεν μας ευνόησε ο ξενιτεμός σου,
και πού να ψάξουμε να βρούμε
τον καλύτερό μας εαυτό
στην ίδια θάλασσα με σένα;
Ένα «Εγώ» πέφτει βαρύ
σε μια Μεσόγειο.

Σαν πεινασμένος σκύλος
ξεχύνεται η ανάγκη μου
στους δρόμους που στραβώνουν
τεμπελιάζοντας στο απόβραδο.
Χτυπάει πόρτες σφαλιστές,
πίνει νερό από λάκκους.
Βουτάει σε απόνερα σκουριάς
τις τοξωτές σκιές των γεφυριών αλυχτάει
και με κομμένη αναπνοή
ομολογεί την ενοχή της.
Ναι εγώ για όλα φταίω,
για τα μικρά και τα μεγάλα
εγκλήματα.
Έτσι όπως είναι ρυπαρή,
χωρίς κανείς να την προσέξει,
περνάει παρέες χαρωπές
πλατείες φωτισμένες
κι εξαντλημένη τα χαράματα
στις σκάλες της Αγίας Κυριακής
ξαπλώνει
και γλείφει τ’ αχαμνά της.

Τα νύχια μου ξεφλουδίζουν σαν κρεμμύδια.
Δεν τα χρειάζομαι είπαν οι γιατροί.
Τώρα που κάτω απ’ το δέρμα μου εξαπλώνεται
ο ερυθηματώδης λύκος,
μου φτάνουν οι κυνόδοντες.

Οι άντρες δεν κλαίνε,
έκλαιγε η Μαρινέλα
στα ραδιόφωνα του εξήντα.
Οι άντρες δεν κλαίνε,
έλεγε η μάννα μου
στα αγόρια που έφταναν
τ’ απόβραδο
με ματωμένα γόνατα.
Από ένα καπρίτσιο της φύσης
οι άντρες γεννιούνται
με στενούς πόρους δακρύων,
γι’ αυτό δεν κλαίνε
εξήγησαν οι επιστήμονες

Επειδή είχα την τύχη ή την ατυχία
να έχω φαρδείς διαύλους
πενήντα χρόνια ξόρκιζα
τον φόβο κλαίγοντας.
Μέχρι που στέρεψα σε δάκρυ
σάλιο, κολπικά υγρά.
Ήρθε ο Mr Sjögren
Να στεγνώσει τους βλεννογόνους
και να μου αδειάσει το μυαλό.