Ατσάλινο πλέγμα βροχής
στιλβωμένο από ανέστιες αστραπές,
ασταθές κιαροσκούρο στο φλεβόκομβο της νύχτας.
Στο ενδιάμεσο χάρτινες περιδίνητες πυγολαμπίδες,
νιφάδες καμμένων σελίδων φωτίζουν το δρόμο σου.
Μεγαλοστομίες ρικνών δοκησίσοφων ενόσω το Σαγούντιο χάνεται.
Στο κοσμικό ζύγι λειψός και πάλι ο στοχασμός σου κίβδηλο κράμα ονειροφαντασίας.
Πώς προσμετράται ο χρόνος στην αντίπερα όχθη;
Κι οι υφάντρες των ονείρων πότε θα βρούν αναπαμό;

Ανήμπορος μπροστά στη μασκαρεμένη φθορά σου
Σωρείες ιδεών και λέξεων, άχρονων συναισθημάτων
Ριγμένες στο Έρεβος του αδηφάγου κυκλικού φιδιού.
Αφουγκράσου το φύλλο να γέρνει στον άνεμο
Απειροσύνη πεπερασμένης έκστασης
Οι πρώτες ηλιαχτίδες πάντα θα πέφτουν στην κορυφή του πεύκου.
Μοναχική τροχιά διάττοντος
Ποιός έριξε τα όρη στο διάβα σου;

Σε εποχή που οι άνθρωποι
παίρναν στα σοβαρά τον εαυτό τους
Μόνο η αψικορία σου σε τράβηξε απ’ τη
ματαιοδοξία Ακροβάτης στην ασφαλή κρίση του
κόσμου
Φάνηκε να σε εγκαταλείπει η αντιληπτική σου ικανότητα.
Ποια στιγμή γεννήθηκε ο αφαιρετικός λόγος που ονομάζει;
Κι η έννοια ενός αδιαίρετου
Όλου πότε σου φανερώθηκε;
Αργό σύρσιμο κάτω απ’ τα Καυδιανά δίκρανα της
μέρας οἱ δὲ πολλοὶ κεκόρηνται ὅκωσπερ κτήνεα
Μα ο δρόμος απ’ το τίποτα στο
ναι περνά μέσα από ένα όχι
Αλλιώς δεν έχει αξία ούτε το ναι, ούτε το
τίποτα. Δεν περνά μέσα απ΄τη διένεξη ο δρόμος
Δεν περνά μέσα απ’ την
οργή Vae victoribus
Παράτα τη χειρομαντική
Διάβασε τις αδρές γραμμές των προσώπων
εκεί που κρύβεται χαρτογραφημένο το
σύμπαν. Σα δε θες να αθετήσεις
Μην υπόσχεσαι.

Στο φτάσιμο της μεγάλης Νύχτας
Πήρες τη γλώσσα ως δεδομένη
Τότε που η σκέψη έγινε η χαραμάδα
για να κρυφοκοιτάξεις
τις ψευδαισθήσεις που είχες για τον κόσμο.
Εγκλωβισμένος στο μοντέλο που ο ίδιος έφτιαξες
Απάντηση προκατειλλημένη ήδη απ’το ερώτημα Κι
η ευκολία στη λεκτική απόφανση
ανάλογη της άγνοιάς σου.
Χαμένοι οι αγαθοί απ΄τη γή
Προς τί λοιπόν η θλίψη σου;
Ξέχασες το νόημα που δένει τους κόσμους τὸ
πόρσω δ' ἔστι σοφοῖς ἄβατον κἀσόφοις
Κουβάλα τις μέρες μέσα σου
Γιατί η χειρότερη μορφή παραίτησης
είν’ η αντίσταση.
Όσα ζείς κανείς δε θα τα ζήσει
μα αφού παρέλθουν ανήκουν σ’όλους.
Ανθρωπόχρονος
Ξεφορτώσου τα παλιά βάρη
όχι υστεροβουλία στην πράξη
όχι υστεροβουλία στη σκέψη.